Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie

Budynek jest prostą, prostokątną bryłą, przypominającą swą geometrią otaczające ją budynki. Jego rozmiary dostosowują się do uwarunkowań przestrzennych lokalizacji terenu, pomiędzy dwoma głównymi zespołami obiektów szpitala. Pawilon jest budynkiem trzy-kondygnacyjnym z dodatkową kondygnacją piwnic.

Komunikację funkcjonalną z istniejącymi budynkami Centrum Zdrowia Dziecka zapewniają dwa łączniki na poziomie pierwszego piętra, przechodzące nad wewnętrzną drogą pożarową. Oparte są na słupach konstrukcyjnych. Projekt przewiduje również trzeci łącznik, podziemny, na poziomie piwnic.

Szpital tworzy zespół budynków oddany do użytku jesienią 1979 roku. Jego pierwotny kształt tworzył szereg budynków, o planach prostokątnych, połączonych wzdłuż krótszych boków, dwoma zewnętrznymi komunikacjami. Przestrzeń między budynkami wypełniają strefy zieleni tworząc wewnętrzne patia. Najwyższym z budynków jest jedenasto-kondygnacyjny budynek E, wyraźnie dominujący nad pozostałymi trzy i cztero-kondygnacyjnymi. W latach późniejszych kompleks szpitalny został znacznie rozbudowany. Na tyłach od strony południowej powstał niemal równie duży zespół budynków o podobnych gabarytach. Mieszczą one funkcje szpitalne, logistyczne i hotelowe.

Komunikacja pozioma pomiędzy nowym pawilonem bloku i istniejącą komunikacją ogólną szpitala odbywać się będzie poprzez dwa projektowane łączniki w poziomie pierwszego piętra oraz przez podziemny łącznik w poziomie piwnic.

Wnętrze kompleksu budynków CZD stanowi ogród z ciągami komunikacyjno spacerowymi i zielenią głównie w postaci powierzchni trawiastych, porośniętych sporadycznie drzewami z licznymi okazami starodrzewia. Drzewa znajdujące się w bezpośredniej bliskości pawilonu bloku operacyjnego zostały wykarczowane przy okazji jego budowy. Obecnie jedyne drzewa kolidujące z rozbudową O.I.T. są drzewami młodymi nieprzekraczającymi wielkością wysokości łączników. Określenie rodzaju i gabarytów drzew według Inwentaryzacji Zieleni.

Projektując oddziały przyjęto zasadę rozmieszczania sal chorych, ze względów oczywistych, wzdłuż elewacji zewnętrznych. Są to sale cztero-, dwu- i jednołóżkowe oraz izolatki, ze stanowiskiem pielęgniarki w każdej z sal. Sąsiadujące ze sobą wzdłuż elewacji sale, będą wydzielone szklanymi przegrodami umożliwiającymi pielęgniarkom obserwować pacjentów z sąsiedniej sali. Ścianki szklane wyposażone zostaną w regulowane żaluzje zapewniające, intymność w pożądanych sytuacjach.

Pomieszczenia personelu umieszczono przy świetle dziennym. Pozostałe pomieszczenia towarzyszące znajdą się w ciemnych częściach planu w bezpośrednim sąsiedztwie sal pacjentów